van Lake Louise naar 1 ste deel Icefields Parksway

Dag 16 :

Hoi allemaal,
We hebben een nogal onrustige nacht achter de rug dankzij de treinrails die pal langs onze camping lag. Ongeveer elk uur kwam er een trein luid toeterend voorbij en werden wij wakker. De treinen hier zijn abnormaal lang. Ik heb eergister mijn stopwatch aangezet bij het voorbij rijden van een trein. Wij reden met 75 kilometer per uur in tegenovergestelde richting, maar het duurde alsnog 1 minuut en 10 seconden voordat de trein helemaal voorbij gekomen was. Niet normaal! Ik heb er vannacht dankzij Lars weer een paar nieuwe scheldwoorden bij geleerd.

Om 8.00 uur was Lars er echt klaar mee en werd ik uit bed getrommeld. Na het ontbijt zijn we naar het centrum van Lake Louise gereden, want bij het postkantoor konden we wifi krijgen. Daar aangekomen plaatsen we de blog van afgelopen 2 dagen, samen met wat foto's. Eindelijk kan ik even bellen met mijn moeder en zus, want zo langzamerhand begin ik ze steeds meer te missen. Erg fijn om ze gesproken te hebben in elk geval! Ik reageer nog even op alle berichten die ik al een paar dagen niet binnen heb gekregen en daarna laten we de wifi voor wat het is en vertrekken we richting 'Emerald Lake' in Yoho National Park.

In eerste instantie rijden we verkeerd en daarom moeten we bij elkaar 30 kilometer om, maar gelukkig weten we het toch te vinden. Weer een heel mooi meer, maar gelukkig wat minder toeristisch. We huren een kano, trekken een reddingsvest aan en vertrekken het water op. Volgens Lars kan ik niet roeien en natuurlijk krijg ik de ene seksistische opmerking na de andere naar mijn hoofd. Ik besluit te stoppen met peddelen en laat hem al het werk doen. Dit werkt perfect :-) Als Lars ons tot het midden van het meer heeft gevaren, legt hij de peddels weg en eten we onze lunch op het water. Genieten! Op de terugweg naar de kano verhuur pikt Lars mijn tactiek en laat hij mij al het werk doen. Hij krijgt het nodige commentaar van 'mede- meergenoten' en ik geniet met volle teugen! Lars trekt zich er weinig van aan en aan het eind van de vaartocht kan ik volmaakt roeien. Het was in elk geval een heel erg leuke ervaring!

We stoppen nog een kwartiertje bij 'Natural Bridge'. De rivier heeft daar de stenen weggeslagen, waardoor er een natuurlijke brug is ontstaan waar het water met heel veel kracht onderdoor stroomt.

Het is alweer het einde van de middag en we rijden naar een camping waar we wéér geen bereik hebben (ook geen normale verbinding). Nog even een wandeling langs de 'Mosquito Creek', welke langs onze camping stroomt en dan is het de bedoeling dat we gaan relaxen. Ik zie dat onze voorganger houtblokken heeft laten liggen en ik besluit een kampvuur te maken. Makkelijker gezegd dan gedaan zonder aanmaakblokjes, maar na drie kwartier en een verbrandde duim, krijg ik het toch voor elkaar met wat goede tips van Lars. Nu zitten we gezellig samen rond het kampvuur met een drankje en hebben we het ultieme kampeergevoel bereikt.
Tot morgen!

Liefs, Lars en Luc

Dag 17:

Hallo lieverds,
Nu we steeds hoger in de bergen komen, is het goed te merken dat de temperatuur tijdens de nacht ook steeds meer daalt. Vanmorgen was het zó koud in de camper, dat we bijna wolkjes konden blazen en de chocopasta hard was geworden. Omdat er hier geen campings met hook- ups zijn, kunnen we de verwarming maar een half uurtje aanzetten en dat is lang niet genoeg om de kou te verdrijven. We moeten een beetje zuinig doen met gas, maar ook de stroom mag niet opraken. Je wilt niet stil komen te staan in de Rocky Mountains en aangezien we helemaal geen bereik op onze telefoons hebben, kunnen we ook niemand inschakelen als we in de problemen komen. Aangezien we vandaag weer een stuk geklommen zijn, trekken we vannacht maar extra kleding aan en zijn we genoodzaakt om lekker dicht tegen elkaar aan te liggen ;-)

We zijn vanmorgen begonnen met een aantal bezichtigingen op viewpoints en rijden hierbij over 'één van de mooiste wegen van de wereld', namelijk de Icefields Parkway. We begrijpen waarom deze weg zo wordt genoemd, want waar je ook kijkt, het uitzicht is adembenemend. Tijdens de rit bekijken we onder andere de volgende natuurwonderen; Crowfoot Glacier view, Bow Lake view, Bow Glacier Falls en het Peyto Lake. Allemaal op hun eigen manier heel erg mooi. Lars jaagt nog even een Duitser weg, omdat hij in de weg staat bij het nemen van een foto. Hij tikte de beste man aan, maakte een 'weg- veeg' gebaar en liet de man even duidelijk merken dat hij in de weg stond. Nonverbale communicatie is universeel. Haha..

Onderweg naar het Peyto Lake komen we het Nederlandse stel van de orka bezichtiging tegen. Dit is de derde keer dat we ze zien en we besluiten met z'n vieren af te spreken deze middag, zodat we met elkaar de 'Parker Ridge' trail van drie uur kunnen lopen.

Lars en ik lopen samen eerst nog een trail van een kleine kilometer naar de Mistaya Canyon. We willen onszelf niet helemaal uitputten gezien de wandeling die we vanmiddag nog moeten maken. De Canyon is wederom schitterend, helemaal omdat we er zo goed als alleen zijn en leuke foto's kunnen nemen.

We rijden verder over de Icefields Parkway en komen aan bij de parkeerplaats waar we met het Nederlandse stel afgesproken hebben. Snel een lunch in onze camper met z'n vieren en daarna moeten we echt vertrekken. Het is een zware tocht, waarbij we een berg moeten beklimmen. Als je de trail helemaal naar boven uitloopt, kan je uitkijken op één van de tongen van 'Columbia Icefield' (Saskatchewan Glacier, van 9 kilometer lang). Dit is het grootste ijsveld van de Rocky's. Vanwege de opwarming van de aarde, trekken de gletsjers zich helaas elk jaar een aantal meters terug. Omdat de omliggende gletsjers aan het smelten zijn, ligt er veel (gesmolten) sneeuw op het wandelpad en is het op sommige plekken spekglad van de modder en ijs. Ik probeer niet teveel naar de afgrond te kijken, want bij een misstap kan je flink in de problemen komen. We komen na anderhalf uur klimmen boven op de berg aan. Ik ben buiten adem en blij dat we zonder kleerscheuren boven zijn gekomen.

De temperatuur is hierboven met 10 graden gezakt en er staat een harde wind waardoor het erg koud is. In de sneeuw liggen een aantal sneeuwgeiten (ja, zo heten ze echt) en we zien een hoop eekhoorns om ons heen. De nodige foto's worden natuurlijk weer gemaakt en nadat we op adem zijn gekomen, beginnen we aan de afdaling. Het afdalen blijkt een groter probleem dan we hebben voorzien. Renée, het meisje van het stel, heeft niet de juiste schoenen aan en na tien minuten afdalen maakt ze haar eerste valpartij. Gelukkig heeft ze zich niet bezeerd, maar ze zit van top tot teen onder de modder. Ik begin natuurlijk hysterisch te lachen, want ik kan me nooit inhouden in zulke situaties. De ergste modder wordt weg geveegd en we dalen verder af. Een half uur later maakt ze weer een smakker voor mijn neus. Ik pies nu zowat in mijn broek van het lachen. Gelukkig ziet ze er zelf ook de humor wel van in. Ondertussen sluit zich een wat ouder echtpaar bij ons aan. We komen weer op een gevaarlijk glad punt aan en Lars is al naar beneden geklommen om ons op te vangen. Ik kom veilig het punt door en daarna wil Lars de dame achter mij helpen. Lars steekt zijn hand uit om haar te helpen en de mevrouw duikt iets te enthousiast op hem af, waardoor ze wegglijdt en met haar volledig witte outfit door de modder rolt. Ik probeer mijn lach in te houden, totdat haar echtgenoot heel droog zegt; Gelukkig heeft ze dubbele dekking. Tijdens het schrijven krijg ik gewoon weer buikpijn van het lachen. Op dat moment ben ik wel bang dat ik zelf ook nog onderuit zal gaan, want echt goed voor mijn karma is al dat uitlachen niet. Het komt natuurlijk vooral door de zenuwen, want eigenlijk was ik dolblij toen ik weer veilig met bijna benen op de grond stond. Al met al was het een hele leuke tocht.

We nemen afscheid van Renée en Youssef en spreken af dat we over 2 dagen met elkaar uiteten gaan. Als het goed is zijn we dan allemaal in Jasper aangekomen. Lars en ik rijden naar een camping zes kilometer verderop en zoeken een mooi plaatsje uit. Het is weer mooi geweest voor vandaag en wij gaan met de beentjes omhoog.

Liefs, Lars en Luc